عاشقانه های کوچک
شعر
عاشقانه های کوچک
شعر
جان جهان من تویی
آه...
بانو
من شاه نیستم
و هیچ میدانی به نامم نیست!
اما تو
عجیب شبیه کاشی های نقش جهانی
عجیب تاریخ را برایم
زنده نگه می داری
وقتی برگ برگ تقویم عشق را
به درخت زندگی ام پیوند می زنی
وقتی رنگین کمان چهره ات
به روزهای بی رنگم
رنگ می پاشد
وقتی می فهمم
آن وقت ها هم
که خیال می کردم نبودی
بودی
فقط من درکش نداشتم
حالا که نگاهت می کنم
فواره های چشم هایم
از شادی
به راه می افتند
و کالسکه های قلبم
به سویت تند تند می دوند
و هزاران هزار توریست
از اقصی نقاط مغزم
به سمتت روانه می شوند
تا تو را ثبت کنند
آه بانو ...
من شاه نیستم
و هیچ می دانی به نامم نیست
اما تو
به جهانم نقش دادی
بگذار با تو
دوباره متولد شوم.
محسن حسینخانی
رفتنت
چین و چروک های صورتم را
که ادامه بدهی
به رفتنت می رسی
به زمستاتی سخت
به برف
که سالهاست
جای سایه ات
روی سرم می نشیند
"محسن حسینخانی"
چهار شعر کوتاه
1.
نباید از تو فرشته می ساختم
با پای خود آمدی
با بال هایی که برایت ساختم رفتی
2.
برای یک بار هم که شده
از ته قلب بگو :
دوستت دارم!
تفنگی که دقیق نشانه نرود
می تواند
عمری یک نفر را
عذاب دهد
3.
دست هایت را
به گردنم حلقه کن!
من این اسارت شیرین را
دوست دارم
4.
از وقتی دوست داشتنت
در رگ هایم جریان گرفت
جور دیگری زنده ام
انگار این ماهی های سرخ
از زیر پوستم
بالاخره
راه دریا را پیدا کرده اند
تو با تمام زن ها فرق داری
خودم گفتم
تو با تمام زن ها فرق داری
خودم گفتم
گل های پیراهنت هیچ وقت پژمرده نمی شوند
اما تو هیچ وقت نفهمیدی
عشق برای من چه رنگی‌ست!
روبه رویت بارها از باران های
مانده در گلویم گفتم
از خیال قبل ِ از آمدنت
که این همه شعر را
در پاکت دلم گذاشت.
صحبت ِ گلایه نیست عزیزکم!
اما فکر می کردم تنها کسی هستم
که قلبش اندازه ی مشت توست!
بارها این قلب شکست و اندازه اش را نفهمیدی!
امروز چیزی نمانده بود برای همیشه
قهر کند و بایستد!
این شعر را ننوشتم که دلت را بسوزانم
دلم کمی هوای گریه ی بی دلیل کرده بود
تو به خودت نگیر!
قلب من انداره ی مشت توست
شکست هم فدای سرت!
"محسن حسینخانی"